Marientron

Wyniki badań archeologicznych przeprowadzonych w drugiej połowie XX wieku ujawniły, że Marientron był niegdyś siedzibą wczesnośredniowiecznego grodziska, które pełniło funkcję ośrodka pogańskiego kultu. W 1356 roku, na podstawie już istniejących lokalnych kultów, książęta zachodniopomorscy, tacy jak Bogusław V, Warcisław V i Barnim IV, zdecydowali się na fundację klasztoru augustianów eremitów, znanego jako Marienthron.

W rezultacie odkryć archeologicznych stwierdzono, że klasztor miał dużą zabudowę, rozciągającą się na obszarze 25×45 metrów. Kościół, którego fundamenty miały wymiary 10×10 metrów, był zlokalizowany ze wschodniej strony, a jego ściany zbudowane były z solidnych kamieni oraz cegieł. Co warto podkreślić, zgodnie z zasadami zakonnymi, budowla pozbawiona była wieży, lecz możliwe, że miała niewielką sygnaturkę.

Klasztor nie tylko wznosił się ku niebu, ale także posiadał dobrze zorganizowaną infrastrukturę gospodarczą, obejmującą kuchnię, refektarz, izbę chorych oraz pokoje dla gości. To właśnie tutaj, w czasie zarazy w 1361 roku, znalazła schronienie księżna Elżbieta Kazimierzówna, córka Kazimierza III Wielkiego, której losy również ściśle związane były z tym miejscem.

Marientron funkcjonował przez wiele lat, aż do 1534 roku, kiedy to luteranizm został oficjalnie zatwierdzony na terenie Szczecinka. Z chwilą tej zmiany opuszczony klasztor szybko popadał w ruinę, a ostatecznie został rozebrany. W okresie II wojny światowej jego mury stały się częścią niemieckiego obozu kobiecego Reichsarbeitsdienst RAD 5/144 Marienthron.

W obecnych czasach, w miejscu gdzie niegdyś znajdował się kościół, leży głaz, który najprawdopodobniej pochodzi z fundamentów klasztornych. Niestety, został on przetransportowany na przeciwległy brzeg jeziora Trzesiecko, gdzie obecnie stanowi bazę pod figurę Matki Boskiej Zielnej.